Iroq Respublikasi (1958–1968)
Iroq Respublikasi (الجمهورية العراقية), xalq orasida Birinchi Iroq Respublikasi nomi bilan tanilgan, 1958-yilda prezident Muhammad Najib ar-Rubayʼiy va Bosh vazir Abdulkarim Qosim hukmronligi ostida tashkil etilgan davlat. Rubayʼiy va Qosim birinchi marta Iroq Qirolligidagi Hoshimiylar monarxiyasini agʻdarib tashlagan 14-iyul inqilobi bilan hokimiyatga kelgan. Natijada Qirollik va Arab Federatsiyasi tarqatib yuborildi va Iroq Respublikasi tashkil topdi. Bu davr 1968-yilda Baʼschilarning hokimiyatga kelishi bilan yakunlandi.
Tuproqni oʻzgartirish
tahrirIroq sobiq Iroq qirolligi hududi nazoratiga qaytdi va Iordaniya yana mustaqil davlatga aylandi.
Mintaqaviy maqsadlar
tahrirQosim shimoliy-janubiy hududiy chegaralarni mamlakatning shimoldagi eng baland nuqtasidan janubdagi eng past nuqtasigacha, rejimning mashhur „shimoldagi Zaxodan janubdagi Quvaytgacha“ shiori bilan belgilab bergan. Zaho oʻsha paytdagi va hozirda Iroq va Turkiya oʻrtasidagi chegarani nazarda tutadi[1]. Qosim hukumati va uning Iroqdagi tarafdorlari kurdlarning „Eron Kurdistoni“ deb atagan irredentizmini qoʻllab-quvvatladilar, bu Iroq Eron Kurdistonining Iroq Kurdistoniga birlashishini qoʻllab-quvvatlashini anglatadi[2]. Qosim hukumati Xuzistonga nisbatan irredentist daʼvo qildi[3]. U 1961-yilda mustaqillikka erishgunga qadar inglizlar tomonidan nazorat qilingan Quvaytga irredentistik daʼvolar qildi[4].
Madaniyat
tahrirAbdulkarim Qosim arablar, ossuriylar, kurdlar va yazidiylar kabi barcha etnik guruhlarni Iroq davlatida teng huquqli sheriklar sifatida tan olgan fuqarolik Iroq millatchiligini qoʻllab-quvvatladi. Arab yozuvining kurdcha varianti Iroq davlati tomonidan qoʻllanishi uchun qabul qilingan va kurd tili barcha taʼlim muassasalarida, ham kurd yerlarida, ham Iroqning qolgan qismida taʼlim tiliga aylangan[5]. Noyabr davrida etnik kimlik oʻrniga arab-kurd birodarligiga asoslangan Iroq madaniy oʻziga xosligi taʼkidlangan Qosim hukumati kurd millatchiligini Iroq millatchiligi va Iroq madaniyati bilan birlashtirishga harakat qildi va "Iroq nafaqat arab davlati, balki arab-kurd davlati… Kurd millatchiligining arablar tomonidan tan olinishi bizni mamlakatda avval iroqlik, keyin arab va kurd bilan bogʻlanganimizni yaqqol isbotlaydi[6] Qosim hukumati va uning tarafdorlari kurdlarning „Eron Kurdistoni“ deb ataydigan irredentizmini qoʻllab-quvvatladilar[2]. Kurdlarni qoʻllab-quvvatlovchi siyosat, jumladan Qosim hukumatining „Iroq birligida kurdlarning milliy huquqlari“ni vaʼda qilgan bayonoti va Iroqning eronlik kurdlarni Iroq bilan birlashtirishga boʻlgan ochiq urinishlari Eronni Iroq va Suriyada yashovchi barcha kurdlarni Eronda birlashtirishga olib keldi. qoʻllab-quvvatlashini eʼlon qilish orqali javob beradi[7]. Qosimning kurdlarga nisbatan dastlabki siyosati Yaqin Sharqdagi kurdlar orasida juda mashhur boʻlib, uning siyosatini qoʻllab-quvvatlagan va „arablar va kurdlarning rahbari“ deb atagan[2].
Kurd yetakchisi Mustafo Barzaniy Kasım bilan ittifoq tuzganida va Kasım unga eski monarxiya tomonidan qoʻyilgan surgundan Iroqqa qaytish huquqini berganidan keyin 1958-yilda Iroq fuqarosi boʻlgani uchun kurd xalqini qoʻllab-quvvatlaganini eʼlon qildi va „Mening uzoq vaqtdan beri butun kurd xalqim nomidan kurashib kelayotgan birodarlar, sizlarni (noyabr) va Iroq xalqini, kurdlar va arablarni imperializmga, reaktsion va buzuq monarxistlarga barham bergan shonli inqilob bilan yana bir bor tabriklayman. toʻda.“ dedi[8]. Barzaniy Qosimni kurd qochqinlar diasporasiga Iroqqa qaytishiga ruxsat bergani uchun olqishlab, Iroqqa sodiqligini eʼlon qildi: „Janobi oliylari, xalq yetakchisi: Shu bilan biz sevikli vatanimizga qaytaylik va buyuk maqsadimiz — Iroqqa qoʻshilish sharafiga ega boʻlamiz. Xalq, respublika va vatan himoyasi. Sotsialistik mamlakatlardagi kurd qochqin birodarlarim va opa-singillarimga xayr-ehsonlari uchun chuqur minnatdorchiligimni bildiraman.“[8]
Iqtisodiyot
tahrirQosim rejimi davrida Iroq hukumati oʻzining iqtisodiy harakatlari va hujjatlarida toʻqqizta iqtisodiy tamoyilni qoʻllab-quvvatladi: (1) butun iqtisodiyot boʻyicha iqtisodiy rejalashtirish; (2) monopoliyalarni yoʻq qilish va oʻrta sinfni mustahkamlash; 3) iqtisodiyotni imperializmdan ozod qilish; 4) yerga egalik qilish tizimini bekor qilish; (5) barcha mamlakatlar bilan savdo qilish; (6) Arab davlatlari bilan yaqinroq iqtisodiy aloqalar; (7) davlat sektorini kengaytirish; (8) xususiy sektorni ragʻbatlantirish va (9) iqtisodiy oʻsishning yuqori sur’atlarini yaratish[9].
Tarix (1958—1968)
tahrirRespublika inqilobining xabarchisi
tahrirSiyosiy muammolar
tahrirIkkinchi Jahon urushi paytida va undan keyin Buyuk Britaniya 1941-yilgi Iroq toʻntarishi tufayli Iroqni qayta ishgʻol qildi, bu yerda nemis razvedkasi va harbiy yordami bilan toʻrt nafar millatchi Iroq generali qirol Regent Abduliloh va Bosh vazir Nuriy as-Saidni agʻdardi va Rashid Ali Geylani boʻldi. Iroq Bosh vaziri shunday qildi. Oxir-oqibat Ali inglizlar tomonidan agʻdarildi va Abduliloh as-Said hokimiyatga qaytdi. 1947-yilda iroqliklar Britaniya qoʻshinlarini olib chiqish boʻyicha muzokaralarni boshladilar va nihoyat 1948-yil 15-yanvarda Portsmutda Iroqning harbiy rejasini va Iroq tashqi siyosatini Britaniya nazoratini nazorat qiluvchi Britaniya va Iroq qoʻshma mudofaa qoʻmitasini tashkil etishni nazarda tutgan kelishuvni muzokara qildilar[10].
Mintaqaviy raqobat
tahrir14-iyul inqilobida mintaqaviy raqobat katta rol oʻynadi. Panarabizm va arab millatchiligi butun Yaqin Sharqda tarqaldi va bu mafkuralarning boshida antiimperialistik inqilobchi Misr Jamol Abdunnosir turardi. II. jahon urushi Iroq Hoshimiylar Qirolligi davrida va undan keyin bu yerda bir qancha arab millatchi tarafdorlari yashagan. Arab millatchilari Hoshimiylar monarxiyasini Britaniya va Gʻarb manfaatlariga juda bogʻliq deb bilishgan. Bu Hoshimiyga qarshi kayfiyat Iroqdagi siyosiylashgan taʼlim tizimi va tobora oʻtkir va oʻqimishli burjuaziyadan kelib chiqqan. Iroq Bosh vaziri Nuriy as-Said Arab davlatlari unumdor yarim oy federatsiyasi gʻoyasini amalga oshirishdan manfaatdor ekanligini bildirdi va Iroq va Iordaniya arab federatsiyasini tuzishga yordam berdi, ammo Nosir tomonidan qoʻllab-quvvatlanadigan umumarab davlatiga boʻlgan ishtiyoqini yashirdi. Al-Said 1944-yilda Iroq nomidan Arab Ligasiga qoʻshildi va uni arab davlatlarini birlashtirish forumi sifatida koʻrdi va kelajakda yuzaga kelishi mumkin boʻlgan federatsiya uchun eshiklarni ochiq qoldirdi. Ittifoq ustavida har bir arab davlati uchun muxtoriyat tamoyili muqaddaslashtirilib, panarabizmga sof ritorik tarzda ishora qilingan.
iqtisodiy masalalar
tahrirIroq, II. Ikkinchi jahon urushi tugashi bilan u katta inflyatsiya va keyinchalik turmush sharoitining pasayishidan aziyat chekkan vayronaga aylandi. Bosh vazir Nuriy as-Said va arab millatchisi Naip Aduliloh iqtisodiy siyosat borasida doimo toʻqnash kelishdi. Iroq xalqining hayot sifatini yaxshilash va inflyatsiyani pasaytirish uchun hamkorlik qilish oʻrniga, bosh vazir va regent yagona iqtisodiy siyosat boʻyicha kelisha olmadi.
Ijtimoiy tartibsizlik
tahrirIroqdagi ziyoli elita Nosir panarabizm harakati tomonidan ilgari surilgan ideallarni qabul qila boshladi. Al-Saidning siyosati Iroq armiyasida baʼzilarga yoqmadi va 1952-yilda Misr monarxiyasini agʻdargan Misr erkin zobitlar harakati namunasi boʻlgan muxolifat guruhlari shakllana boshladi.
14-iyul inqilobi
tahrir1958-yil 14-iyulda general Abdulkarim Qosim boshchiligidagi „Ozod zobitlar“ deb atalgan maxfiy harbiy guruh monarxiyani agʻdardi. Bu guruh aniq panarab xarakteriga ega edi, bundan keyin hamkasblari bilan munosabatlariga putur yetkazadigan Iroq millatchisi Abdulkarim Qosim bundan mustasno. Qirol II. Faysal, regent va valiahd shahzoda Abduliloh va Nuriy as-Said oʻldirilgan.
Ichki islohotlar
tahrirInqilob Muhammad Najib ar-Rubayʼiy va Abdulkarim Qosimni hokimiyatga keltirdi. Qosim rejimi Iroq jamiyatiga bir qator ichki oʻzgarishlar kiritdi.
Mosul qoʻzgʻoloni
tahrirArmiya ichidagi arab millatchi kuchlarining Qosimga qarshiligi 1959-yilgi Mosul qoʻzgʻoloni, Birlashgan Arab Respublikasi koʻmagida boshlangan davlat toʻntarishiga urinish bilan yakunlandi. Mahalliy arab qabilalarining qoʻllab-quvvatlashiga qaramay, Mosuldagi toʻntarish rahbariyati bir necha kun ichida Iroq Kommunistik partiyasi va mahalliy kurd qabilalari tomonidan qoʻllab-quvvatlangan Iroq armiyasi ichidagi sodiq kuchlar tomonidan magʻlubiyatga uchradi. Toʻntarish magʻlubiyatidan soʻng Mosul bir necha kun davomida misli koʻrilmagan zoʻravonliklarga sahna boʻldi, oʻshanda toʻntarishdan keyingi tartibsizlikdan tutun pardasi sifatida foydalanib, minglab odamlarning oʻlimiga sabab boʻlgan barcha guruhlar oʻzaro toʻqnash kelishgan.
Ramazon inqilobi
tahrir1963-yil 8-fevralda Iroq Arab Sotsialistik Baʼs partiyasi va Iroq Qurolli Kuchlaridagi xayrixoh arab millatchi guruhlari boshchiligidagi davlat toʻntarishi natijasida Qosim taxtdan agʻdarildi. Qosim Baʼs partiyasida va arab millatchilari orasida mashhur emas edi, chunki u arab millatchiligidan farqli oʻlaroq Iroq millatchiligiga eʼtibor qaratgan, shuningdek, Iroq Kommunistik partiyasiga juda yaqin boʻlgan, chunki ikkala guruh ham uni shubhali deb hisoblagan. Qosim va Iroq Qurolli Kuchlarining ayrim zobitlari oʻrtasidagi mojaro ularning davlat toʻntarishi gʻoyasiga hamdard boʻlishiga sabab boʻldi.
Qosim taxtdan agʻdarilib, qatl etilgandan soʻng, Baʼs partiyasi aʼzolari uyma-uy kommunistlarni ovlay boshladilar. Kommunistik tozalash va davlat toʻntarishidan jami oʻlganlar 5000 ga yaqin edi.
Ar-Rashid qoʻzgʻoloni
tahrirIroq Kommunistik partiyasi Ramazon inqilobidan soʻng tozalashlar tufayli ancha zaiflashgan boʻlsa-da, qoʻllab-quvvatlash hamon mavjud edi, xususan, eng jangari partiya joylashgan Bagʻdodda. Reja tuzilib, 1963-yil 3-iyulda amalga oshirildi. Rejaga koʻra, 2000 nafar partiya aʼzosi va isyonchi askarlardan ozod etilgan sobiq zobitlar yetakchilikni taʼminlab, boshqa armiyani tartib bilan daʼvat qilishi mumkin, degan ishonch bilan Bagʻdoddagi 1000 nafar Qosim tarafdorlari va kommunistlar saqlanayotgan Ar-Rashid armiyasi bazasini qoʻlga olishlari kerak edi. Iroq boʻylab isyonchi qoʻshinlarni yollash. Toʻntarish baza qoʻriqchilari tomonidan kutilmagan darajada qarshilik koʻrsatdi. Qoʻriqchilar zobitlarni qoʻyib yuborishga va qoʻzgʻolonni tarqatishga toʻsqinlik qildilar.
Nosirchi toʻntarishi
tahrirNosir tarafdorlari va anti-Baʼschilar, shuningdek, oʻng va soʻl panarab millatchilari oʻrtasidagi boʻlinish tez orada yangi siyosiy beqarorlikni keltirib chiqardi. 1963-yil noyabr oyida hukumat va Iroq qurolli kuchlari tarkibidagi nosseristik elementlar toʻntarish natijasida Baʼs hukumatini agʻdardi.
Davlat toʻntarishidan soʻng prezident Abdussalom Orif asosan texnokratlar va nosirchi armiya zobitlaridan iborat yangi vazirlar mahkamasini tuzdi. Iroqning barcha banklari va oʻttizdan ortiq yirik korxonalari milliylashtirildi. Orif Iroqni Misr bilan yaqinlashtirish maqsadida bu chora-tadbirlarni amalga oshirish orqali ittifoqni mustahkamlashga yordam berdi va 20-dekabr kuni ittifoq rejalari eʼlon qilindi. Shunga qaramay, 1965-yil iyul oyida nosirchi vazirlar Iroq kabinetidan isteʼfoga chiqdilar.
Ikkinchi Baʼs toʻntarishi
tahrirAbdussalom Orif 1966-yil 13-aprelda samolyot halokatida vafot etdi va uning oʻrniga uning ukasi Abdurahmon Orif keldi. Moʻtadil Rahmon Orif Abdurahmon al-Bazzoz boshchiligida Iroq rejimini markazlashtirgan, milliylashtirishni toʻxtatgan va AQSh bilan munosabatlarni yaxshilaydigan yangi vazirlar mahkamasini tuzdi. Bu pozitsiyalar armiya va radikal arab millatchilarining harakatlarini inqilob tamoyillariga xiyonat deb bilganlarni bezovta qildi.
1968-yil 17-iyulda Baʼs partiyasi Qurolli Kuchlar koʻmagida davlat toʻntarishi natijasida Rahmon Orifni hokimiyatdan agʻdarib, Turkiyaga surgun qildi. Baʼschilar yetakchisi Ahmad Hasan al-Bakr Iroqning yangi prezidenti deb eʼlon qilindi. Al-Bakr Arab Sotsialistik Ligasini taqiqladi, Iroqda Baʼs boshqaruvini joriy qildi va Arab Sotsialistik Baʼs partiyasini mamlakatdagi yagona qonuniy partiya deb eʼlon qildi.
Galereya
tahrir-
Bayroq (1958—1959) -
Bayroq (1959—1963) -
Bayroq (1963—1968)
.svg)
.svg)
.svg)
-
Armatura (1959—1965)
-
Armatura (1965—1968)
.svg)
.svg){kind=link}
Manbalar
tahrir- ↑ Yitzhak Oron, Ed. Middle East Record Volume 2, 1961. Pp. 281.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Wadie Jwaideh. The Kurdish national movement: its origins and development. Syracuse, New York, USA: Syracuse University Press, 2006. Pp. 289.
- ↑ Helen Chapin Metz. Iraq A Country Study. Kessinger Publishing, 2004 Pp. 65.
- ↑ Raymond A. Hinnebusch. The international politics of the Middle East. Manchester, England, UK: Manchester University Press, 2003 Pp. 209.
- ↑ By Kerim Yildiz, Georgina Fryer, Kurdish Human Rights Project. The Kurds: culture and language rights. Kurdish Human Rights Project, 2004. Pp. 58
- ↑ Denise Natali. The Kurds and the state: evolving national identity in Iraq, Turkey, and Iran. Syracuse, New York, USA: Syracuse University Press, 2005. Pp. 49.
- ↑ Roby Carol Barrett. „The greater Middle East and the Cold War: US foreign policy under Eisenhower and Kennedy“, Library of international relations, Volume 30. I. B. Tauris, 2007. Pp. 90-91.
- ↑ 8,0 8,1 Masʻūd Bārzānī, Ahmed Ferhadi. Mustafa Barzani and the Kurdish liberation movement (1931—1961). New York, New York, USA; Hampshire, England, UK: Palgrave Macmillan, 2003. Pp. 180-181.
- ↑ Abbas Alnasrawi. „The economy of Iraq: oil, wars, destruction of development and prospects, 1950—2010“, Issue 154 of Contributions in economics and economic history. ABC-CLIO, 2004. Pp. 37.
- ↑ Eppel, Michael. „The Elite, the Effendiyya, and the Growth of Nationalism and Pan-Arabism in Hashemite Iraq, 1921—1958“. International Journal of Middle East Studies, 30.2 (1998). page 74.