Yuriy Piryutko
Yuriy Minayevich Piryutko (1946-yil 27-may – 2014-yil 3-oktyabr) – Sankt-Peterburg va Leningrad viloyati sovet va rus oʻlkashunosi, Davlat shahar haykaltaroshlik muzeyi memorial haykaltaroshlik boʻlimi boshligʻi.
| Yuriy Piryutko | |
|---|---|
 | |
| Tavalludi |
27-may 1946-yil Toshkent, OʻzSSR, SSSR |
| Vafoti |
3-oktyabr 2014-yil Torjok, Rossiya |
| Fuqaroligi |
 SSSR  Rossiya |
Ansiferov mukofoti laureati (1996), Rossiya Federatsiyasi Madaniyat vazirligining „Madaniyatdagi yutuqlari uchun“ faxriy nishoni va „Sankt-Peterburgning 300 yilligi“ medali bilan taqdirlangan.
Biografiyasi
tahrirYuriy Minayevich 1946-yil 27-mayda Toshkent shahrida tavallud topgan. Otasi Minay Yuryevich Piryutko harbiy xizmatchi boʻlgan. 1946-yil noyabr oyida onasi bilan Leningradga koʻchib oʻtdi va umrining oxirigacha shu shaharda yashadi. Onasi Safronova Tamara Vasilyevna (1913–1998), Tomsk universiteti bitiruvchisi, oʻqituvchi boʻlib ishlagan.
Piryutko 1970–1973-yillarda oʻsha paytda Priory saroyida joylashgan Gatchinskiy oʻlkashunoslik muzeyida direktor boʻlib ishlagan.
Yuriy 1973-yildan beri Sankt-Peterburgda, Moxovaya koʻchasidagi 27-29-uyda yashagan. 1999-yildan beri Vitebskaya koʻchasida, Sankt-Peterburgning Kolomna tarixiy tumanida yashagan.
1973-yilda Leningrad tarixi davlat muzeyida ish boshlagan.
Piryutko 1977-yildan Davlat shahar haykaltaroshlik muzeyida memorial haykaltaroshlik boʻlimini boshqargan. U muzeyning eng keksa xodimi edi[1]. Yuriy birinchi rus panteoni sifatida Aleksandr Nevskiy Lavra tarixiga oid mavzularda yozgan. 1987-yilda Sovet Madaniyat Jamgʻarmasining Leningrad boʻlimida „Nekropol“ jamoat komissiyasini yaratish tashabbusi bilan chiqqan. Markaziy maʼruza zalida va Jurnalistlar uyida bir qator maʼruzalar oʻqigan[2].
Yuriy Minayevich 2014-yil 3-oktyabrda „Kichik tarixiy shaharlar va qishloq aholi punktlarini saqlash va tiklash“ konferensiyasida ishtirok etish uchun Torjok shahrida keldi va shu yerda vafot etdi[3]. U Znamenskoye-Rayok bogʻidagi oʻrindiqda oʻtirgan holda topilgan.
Yuriy onasining qabri yoniga, Volkovskoye pravoslavnoye qabristoniga dafn etilgan[4][5].
Piryutkoning eng noodatiy asarlaridan biri bu „Dtugoy Peterburg“ kitobi (Konstantin Rotikov taxallusi bilan uch marta 1998, 1999 va 2012-yillarda nashr etilgan).
Muallifning oʻzi bu kitob haqida shunday yozgan edi: „Bu yoʻl koʻrsatuvchi qoʻllanma ilmiy-ommabop emas, balki shunchaki badiiy adabiyot, koʻngilochar adabiyotga tegishli va shu asosda men uni asarlarimning umumiy bibliografik roʻyxatiga kiritmaganman“[6]. Kitob nashr etilgandan soʻng darhol bestseller va bibliografik noyoblikka aylandi[7]. Tatyana Tolstaya „Moskvovskix novostyax“ gazetasida shunday deb yozgan edi: „Men bunday qiziqarli, maʼlumotli va yorqin kitobni oʻqiganimga uzoq vaqt boʻldi. Bu Rossiyaning kumush davrini eslatadi“. Kitob rejissyor Nikita Mixalkov tomonidan yuqori baholandi. „Konstantin Rotikovning ishi Ansiferov davridan beri Sankt-Peterburg uchun eng yaxshi kanonik boʻlmagan qoʻllanma“, deya qoʻshimcha qildi tarixchi Lev Lurye.
Manbalar
tahrir- ↑ Nevskiy arxiv: Istoriko-kraevedcheskiy sbornik. Vip. V / Sost. V. V. Antonov, A. V. Kobak. – СПб.: Liki Rossii, 2001. – ISBN 5-87417-136-3. – [2] S. 108
- ↑ . Nevskiy arxiv: Istoriko-kraevedcheskiy sbornik. Vip. V / Sost. V. V. Antonov, A. V. Kobak. – SPb.: Liki Rossii, 2001. ISBN 5-87417-136-3 [2] S. 108.
- ↑ „2-3 октября 2014 года — Торжок — конференция «Сохранение и возрождение малых исторических городов и сельских поселений»“. 2014-yil 6-oktyabrda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2014-yil 4-oktyabr.
- ↑ „Пирютко похоронят на Волковском кладбище. Балтинфо“. 2014-yil 19-oktyabrda asl nusxadan arxivlangan. Qaraldi: 2014-yil 12-oktyabr.
- ↑ V. Kovalevskiy. Dusha deyaniem jiva. SPb: „Posox“, 1999.
- ↑ Nevskiy arxiv: Istoriko-kraevedcheskiy sbornik. Vip. V / Sost. V. V. Antonov, A. V. Kobak. – SPb.: Liki Rossii, 2001. ISBN 5-87417-136-3 [2] S. 108
- ↑ Yuriy Piryutko. Voskresenie na Myachine. Zapiski Isxlopova, sostavlennie N. N. / Parij – Sankt Peterburg : „Goluboy aysberg“. 2004. C. 34